22 en 23 juli, Key largo/Miami/naar huis...

TGIF, Fish and Chips.

Parijs, Charles de Gaulle.

Vandaag worden we wakker met het besef dat onze vakantie er bijna op zit. Maar, als je het positief bekijkt hebben we tot een uurtje of 4 vanmiddag nog ter vrije besteding.
We hebben nog ananas en yoghurt op de kamer (we hebben trouwens ook nog de magnetronmaaltijden in het vriezertje van de koelkast, maar om die nou te gaan nuttigen om 08.00 uur …., die blijven dus achter…).
Het pakken en uitchecken gaat weer “als een speer”, en we zitten om kwart voor 9 in “onze
Dodge”…(nou ja, nu kunnen we nog ff opscheppen…).
We rijden de US1 op en nemen de tolweg naar Miami. Het plan is om nog een keer naar de Dolphin Mall te gaan met het boodschappenlijstje voor de Bass Pro, dit wil maar niet lukken. De weg naar Miami is vanaf Key Largo tot aan Florida City 2-baans. Dit kan voor veel vertraging en soms ook ongelukken leiden. Maar het boemeltje rijdt rustig voort en we hebben weinig oponthoud. Na Florida City krijgen we de grote snelwegen, dat schiet tenminste lekker op.

We hebben wel iets geks: bij het naderen van de Toll Plaza zitten we opeens op de baan voor de voertuigen met een “Sun Pass” (een soort abonnement op de tolwegen), terwijl we juist naar de andere kant moeten, waar je contant moet betalen en eventueel wisselgeld terugkrijgt. We hebben dit al veel vaker gedaan toch?...Verdorie zeg, het gebeurt voor we het beseffen, de 2 banen splitsen zich op dmv vangrails en wij zitten dus aan de verkeerde kant…. Er zijn dus 2 opties, gewoon doorrijden (optie Gerda), of op de vluchtstrook achteruit terugrijden (optie Erik). Het wordt optie E, en met beleid komen we uiteindelijk weer helemaal op de goede plek.

We rijden verder zonder problemen naar de Dolphin Mall. Bij de mooie Bass Pro aangekomen loopt Erik zijn boodschappenlijstje van de ene balie naar de andere...

Ze weten er geen eind aan, het boodschappenlijstje bestaat uit een uitdraai met bestelnummers en artikelomschrijvingen van diverse hengelsportbenodigdheden, zoals bestelbaar op de internetsite, en die lijst hebben wij nou juist vanuit Nederland meegenomen. Ze raadplegen hun computers, maar om een heel lang verhaal kort te maken: we slagen alleen voor een zonnebril.

We besluiten nog even het winkelcentrum in te gaan omdat Sijbrand nog op zoek is naar een zwarte pet van “new era”. En jawel, daar zit een winkel (“Lids”) met ALLEEN maar petten!
Erg leuk om te zien en Sijbrand slaagt al snel, zwarte, NY, en besluit er nog iets extra’s op te laten borduren. (“T.B.S.J.R.”), de eerste letters van de voornamen van zijn vriendenclubje. Weer een blij gezicht…We eten voordat we naar het vliegveld gaan bij TGIF, prima. En dan wordt het echt tijd om naar het vliegveld te rijden….

Met de tomtom is dit wederom geen probleem, en na het inleveren van de auto stappen we meteen in de bus van Alamo die ons naar de vertrekhal brengt. We gaan weer voor de “self check-in”, en geven daarna onze koffers af. Het tax-free shoppen stelt weinig voor bij onze gate van AA, tjonge, dat valt tegen zeg, goed en wel 2 winkels. Dan maar wat lezen. Gelukkig gaat alles op tijd, en vertrekken we zonder vertraging om 18.25.

Het vliegtuig zit bij lange na niet vol, en wij beschikken met 3 personen over 6 stoelen, lang niet gek..
In Parijs aangekomen vinden we de informatie voor de reizigers wederom wat amateuristisch en onduidelijk, en dan drukken we ons nog zacht uit, maar we gaan er hier verder niet over uitwijden, wel is onze conclusie dat we Paris GDC zeer vermoeiend vonden….

Tja, wat valt er verder te melden, prima vlucht van Parijs naar Amsterdam, je stijgt op en je staat al weer aan de grond, en tussen je oren probeer je alvast een beetje te wennen aan het gevoel van kleinschaligheid, betutteling, regeltjes, ¾ jaar niet buiten wonen, geen wasberen, dolfijnen, mooie warme blauwe zee, spannend snorkelen, enz, enz,…
Maar,….Als je met een puber van 14 op vakantie bent die zich meer dan 3 weken niet verveelt of heeft geklaagd, en na 23 dagen zegt: “het was precies genoeg voor mij…..” dan weet je : Florida = DE Vakantiebestemming!

Enne, nog bedankt Marnix, het was heel fijn dat je ons hebt opgehaald!

21 juli dag 23, Key Largo en John Pennekamp.

Zo, dit is dan onze laatste officiële vakantiedag. De tijd is omgevlogen en op sommige plekken kwamen we tijd te kort of hadden we gewoon langer willen blijven….
Maar ja, we kennen allemaal het cliché, aan alles komt een eind…
Vandaag verslapen we ons (echt) voor de eerste keer. (ja, je wordt erg moe van vakantievieren, misschien dus wel goed dat we morgen terug gaan …).
We worden dus gewekt door de housekeeping. Eeehhh, nog een uurtje, dan kunt u onze kamer doen… Snel dan maar opstaan, snel ontbijtje en op weg naar de overkant van de weg (echt letterlijk), want daar zit het John Pennekamp Coral Reef State Park. Het park waar het hier over gaat bevindt zich niet boven, maar onder water (wat het woordje “coral”ook al aangeeft).

Eigenlijk zijn we snorkelaars, maar we hebben voor deze keer besloten dat we eens lekker lui de tour met de glass bottom boat willen doen. Deze tour is volgens ons vooral ideaal voor wat oudere mensen, mensen met een handicap of als je kleine kinderen hebt, want je gaat lekker zitten en ziet door het glas in de bodem van de boot al het moois aan je voorbij trekken.
Aangezien we aan de late kant zijn –we arriveren in het park om kwart over 11- hopen we nog op een plekje om kwart over twaalf.
Gelukkig, dat is nog mogelijk en we schrijven ons in bij de balie.

Daarna hebben we nog lekker de tijd om naar het visitor centre te gaan om wat informatie en geschiedenis te bekijken mbt het park, en nog iets te eten voor we aan boord gaan. Tijdens onze picknick komt er steeds een lief eekhoorntje bij ons bietsen, en die moet natuurlijk op de foto!

Als we in de rij staan om aan boord te gaan wordt het ons nog wel aangeraden om een pilletje tegen zeeziekte in te nemen. Ze zijn verkrijgbaar aan boord voor $1 per stuk. Gelukkig heeft Gerda er nog precies 3 in haar tas, dus snel innemen maar! Nadat we aan boord zijn varen we rustig door de mangrove bossen naar open zee.
Daar aangekomen wordt het gas opengetrokken en varen we richting het reef.
Na een halfuurtje varen zien we het in de verte liggen. Ondertussen verbazen we ons (alweer) over de verschillende prachtige kleuren blauw die de oceaan hier heeft….

De branding zie je op de ondiepte van het rif breken en de bodem wordt witter en witter, helaas zijn deze witte plekken afgestorven koraal, deze zijn in de afgelopen duizenden jaren afgestorven door orkanen en de laatste paar jaren vooral door de mens natuurlijk.
Gelukkig wordt men steeds zuiniger op dit ongelooflijk mooie rif .
Je mag bijvoorbeeld niet je anker uitgooien , hier hebben ze een aantal boeien waar je je boot aan vast kunt maken. We zien bijvoorbeeld een 700 jaar oud hersenkoraal wat aan de bovenkant een groot gat heeft, veroorzaakt door het lostrekken van een ankertje….
Vlak voor het rif aangekomen zien we een gigant van een schildpad aan de oppervlakte zwemmen, echt mooi om te zien. Helaas ging de boot te snel om een foto te maken.
Als we boven het rif zijn gaat de motor slow en mogen we plaats nemen rond de glasbottom.
Leuk hoor, als Gerda gaat zitten glijdt haar zonnebril uit haar broekzak en belandt beneden op het glas van de boot. “Look there folks, there’s a real Sunglass-Fish”, hahaha,….

De boot manoevreert zeer voorzichtig naar alle kanten en we krijgen uitleg over alles wat we zien. De meeste vissen hebben we al eerder ontmoet als we aan het snorkelen waren, maar toch is dit wel leuk. We zien zelfs een nurse shark, (verpleegsterhaai), wel bijzonder volgens de captain, want dit zijn haaien die nocturnal zijn, dus meestal pas ’s avonds actief. En een paar barracuda’s brengen ook heel wat commotie teweeg…maar niet bij ons, jeetje, wat zijn we eigenlijk verwend…., maar, het blijven spannende vissen!
Zoals alles wat mooi en leuk is duurt dit ook te kort, en voor we het weten gaan we al weer terug richting dock, het was erg leuk, maar we vinden alle drie dat het een nog mooiere ervaring is als je zelf gaat snorkelen.
Na de tour krijgt Gerda keurig haar zonnebril terug (je wil niet weten hoe vaak dat gebeurt, zeggen ze...) en bekijken we nog even het park.

Nogmaals, boven water zeer klein, onder water zeeeeeeeeeeer groot….en vooral MOOI!

We rijden nog even naar de Publix voor het nodige fruit en yoghurt voor morgenochtend, en we eten nog een lekkere hamburger from paradise aan de overkant van ons hotel. Het is al al tegen zessen als we terugkomen bij het hotel. Wij (Erik en Gerda) gaan nog even voor de laatste keer naar de Tiki-bar aan het strandje waar we 2 echtparen uit Canada (Quebeq) ontmoeten, en hier een paar uur heel gezellig mee praten in het Engels/Frans. Ze zijn in tegenstelling tot Amerikanen (dat is onze ervaring tenminste) echt geïnteresseerd in hun gesprekspartners, net zoals wij dat zijn, en dat maakt praten met elkaar toch echt “de moeite”
waard! Ze nemen uitgebreid afscheid, want ze hebben een taxi laten komen om uit eten te gaan en wij gaan richting kamer om voorbereidingen te treffen voor de terugreis. Niet zo veel werk hoor, beetje schikken en schuiven in de koffers…
Sijbrand heeft heerlijk een paar uurtjes tv gekeken en met de Nintendo DS gespeeld die Erik eergisteren heeft gekocht…
We zitten nog met een aantal magnetronmaaltijden in de vriezer, vanmiddag gekocht bij de Publix, het oog is groteer dan de maag, nog maar zien of we nog trek hebben om een uur of tien vanavond…..
Morgen geen update, plannen: we gaan naar een groot winkelcentrum in Miami, waar ook de Bass Pro zit, en daarna vliegen we om 18.25 (plaatselijke tijd) naar Parijs, woensdag (23 juli) hopen we om een uurtje of één (13.00) te landen in Amsterdam….
Laatste update dus vanuit Zaandijk, woensdag of donderdag, afhankelijk van de jetlag…

20 juli dag 22, Key Largo.

Vandaag om kwart voor 9 wakker want de house keeping stond op de deur te rammen, wat een sof, waren we toch weer lekker op tijd wakker.
Erik zet zoals uiteraard altijd een lekker slap bakkie en we eten daarbij wat gekochte muffins van de Publix, helaas zien ze er lekkerder uit dan ze smaken…
Daarbij een lekkere beker Indian River jus d’orange deze komt hier uit de streek en staat bekend om de beste fruitbomen, komt ook bij de Publix vandaan.

We gaan vandaag wat shoppen, het is zondag we hebben besloten om toch maar niet naar Pennekamp Reef te gaan om te snorkelen want het zal wel druk zijn in het weekend.
Sijbrand koopt nog wat mooie spullen van het merk South Pole bij een outlet.
Daarna gaan we naar de overkant van het hotel, daar had Erik een klein restaurantje genaamd Paradise Pub gezien, we vonden dat het wel tijd werd om wat te eten.
Waar rook uit de afzuiging naar buiten komt, daar worden hier in de USA over het algemeen hamburgers gebakken.
En inderdaad, we vragen of ze hier burgers serveren (dom he?) en… jawel ze serveren hier heerlijke “Cheeseburgers in Paradise”. Sijbrand en Erik nemen er beide eentje well done, en Gerda neemt een Club Sandwich met coleslaw.
En, eerlijk is eerlijk, de cheeseburgers waren heerlijk, morgen gaan we er weer eentje scoren vermoed ik…Voor geinteresseerden: het restaurantje/bar genaamd Paradise Pub ligt aan de Highway 1, milemarker 102 aan de Ocean-Side.

Verder bezoeken we Shell World, een heeeele grote winkel met vooral allemaal schelpen, (de oplettende vakantieganger ziet dat de meeste schelpen helemaal niet uit Florida komen…), en wat souvenirshops met vooral veel van hetzelfde. Om een uurtje of 2 gaan we weer even naar onze kamer om te chillen, dat is vandaag echt wel nodig op zijn tijd. We bellen even naar huis om te zeggen dat alles ok is en lezen wat en kijken tv. Om een uurtje of 3 gaan we lekker aan het privestrandje zitten.

We horen van de bardame dat er een half uurtje geleden nog een manatee zwom die ze wat koud kraanwater heeft gegeven. Daar houden ze zo van, zegt ze, ze gaan op hun rug liggen en zij giet het water dan in hun bek. Ze herkent ze stuk voor stuk aan hun littekens (van de schroeven van de boten). Jammer, dat hebben we helaas gemist. Verder zien we ontzettend veel idioten (vinden wij) die volgens ons eerst een buitenboordmotor kopen en daarna voor een bootje gaan kijken. En zich dan afvragen welk bootje er niet zal zinken met de aangeschafte motor eraan…. Ook varen ze zooo achterlijk hard, dat dat hier mag in deze natuur (denk aan de manatees). Maar ja,….wat doe je er aan?

’s Avonds laten we een pizza voor Sijbrand en Chinees voor Erik en Gerda bezorgen, de bardame is zo vriendelijk dit even voor ons te bestellen, en eten dit lekker aan de tiki-bar buiten op. Ondertussen genieten we weer van een prachtige zonsondergang.
Morgen naar John Pennekamp, waarschijnlijk een Glassbottom-tour in plaats van de snorkeltour. We zien wel!

19 juli dag 21. Van Key West naar Key Largo.

Vandaag is de dag aangebroken dat we zoetjesaan op weg gaan naar ons laatste logeeradres op Key Largo.
We gaan er rond kwart voor acht uit en nemen een eenvoudig ontbijtje, verstrekt door ons Motel. Als we klaar brengen we onze fietsen weg en rekenen af. 1 week, 3 fietsen voor $ 160, incl. tax, wij vonden het ideaal. De koffers zijn al deels in de auto, en de restanten kunnen we binnen tien minuutjes verzamelen, we zijn geoefend, toch? We checken uit en rijden Key West uit. Het is prachtig weer, om half 9 was het hier al 31 graden C, maar wij zitten voorlopig nog even in de AC auto. Sijbrand wil echter nog snel even langs de plaatselijke Footlocker, maar helaas, deze gaat pas om 10 uur open, da’s pech. Maar we zijn vroeg opgestaan en gaan echt niet 3 kwartier wachten….dus!

We rijden met prachtig weer en schitterende vergezichten (wat is het hier toch mooi…) als een boemeltreintje eerst naar Islamorada, want we hebben Stephan beloofd om bij de Bass Pro voor wat spulletjes te kijken. Als we daar na 2 uurtjes rijden aankomen is dit ook weer een geweldige plek. De winkel ligt aan de kant van de baai, (golf van Mexico), en we geloven dat als je hier geboren bent, je hier nooit meer weg wilt.

De winkel zelf is niet zo groot als die we bezocht hebben in Orlando en Miami, maar ziet er ook weer erg mooi uit. Erik gaat op stap met zijn boodschappenlijstje, maar een gewillige bejaarde bediende kan er geen chocola van maken en het lijstje krimpt en krimpt steeds meer…
“We don’t have that, we’re just a little shop”, “no, we can’t order that in time”, enz, enz.
We besluiten het hier maar bij te laten en proberen het als we dinsdag naar huis gaan in Miami nog een keer, dat is vlakbij het vliegveld en wie weet lukt het dan beter.

Om een uurtje of 12 rijden we verder en komen aan bij ons hotel. Er staat een luidruchtige Spaanstalige familie met veel kinderen in te checken en dit duurt wel een half uur! Ondertussen maken hun kinderen er in de lobby een zooi van met het op grond gooien van allerlei foldertjes uit een display, bovendien maken ze ontzettend veel lawaai, maar de ouders lijken zich er niet aan te storen…. Eindelijk zijn we dan aan de beurt en krijgen onze kamer toegewezen. Die ziet er verzorgd uit, net onder handen genomen zo te zien, spaanse stijl. Verder heeft het hotel een klein prive-strandje en een zwembad, nikts te klagen dus.
Sijbrand vindt meteen een goede zender met een leuke film en besluit hier naar te kijken.
Erik en Gerda weten inmiddels waar op Key Largo een winkelcentrum zit en rijden hier even heen, we bekijken een paar winkels, kopen wat voor Emiel's verjaardag (verrassing) en eten wat, en we nemen voor Sijbrand een wrap mee. Terug bij ons hotel zien we een mooie grooote zwarte slang zich snel voor ons “uit de voeten” maken… Hij glijdt de struiken in bij het zwembad (maar niet aan Sijbrand vertellen….).

We zien ook dat we bijna op loopafstand van het John Pennekamp zitten, da’s mooi want daar willen we toch nog wel naar toe, morgen misschien?
Terug op de kamer is het even lekker rustig aan doen en lekker aan de ananas, de bosbessen, de pindakoekjes, de kaneel-rozijnen cakesjes, vanavond niet uit eten dus.
Voor de zonsondergang gaan we nog even naar de tiki-bar bij het hotel. Daar zitten twee Nederlandse families waar we even mee praten, ze zijn er net een week, en hebben een villa in Kissimmee gehuurd, maar doen dit weekend Key Largo.
Om een uurtje of half 10 gaan we naar boven en werken we de weblog bij. Nog 2 (3) dagen ...

18 juli dag 20, Key West.

We gaan weer lekker laat ons bed uit 9.00 uur Erik zet zoals gebruikelijk een lekker slap bakkie op de kamer en na de koffie fietsen we op ons gemak naar de haven via Simontonstreet, deze straat loopt parallel aan de Duvalstreet maar is veel rustiger.
We kunnen aan de plassen zien dat het vannacht heeft geregend maar we hebben er niets van gemerkt…
Zoals de laatste paar dagen ontbijten we bij Harpoon Harry’s waar de de serveerster ons inmiddels al een beetje kent, helaas ontbijten we hier voorlopig voor het laatst, we zullen er nog wel eens met weemoed aan terug gaan denken.

(dit is trouwens niet Harpoon Harry's)

Omdat we vandaag de laatste dag in Key-West zijn moet er natuurlijk wat souveniers aangeschaft worden.
We kunnen dit jaar helaas niet zoveel souveniers meenemen want we hebben zelf al zo veel gekocht en ons geld is ook bijna op. (grapje hoor!) Maar, sommige dingen kun je gewoon niet laten liggen, zoals een hondenspeeltje in de vorm van George Bush (zie foto). Deze is natuurlijk voor onze Thomas!

We komen in de leukste winkeltjes en kopen natuurlijk het nodige, wat ons ook opvalt is dat de Polen hier ook als personeel gearriveerd zijn, het zijn allemaal vrouwen en praten na het afrekenen vrolijk met elkander verder in het Pools, wel grappig, lijkt hier wel op ons land.
De look-a-like contest is inmiddels ook in alle hevigheid losgebarsten. De grote bar waar dit spektakel plaatsvindt puilt uit zodat er allemaal mensen buiten staan. Binnen gaat het er luidruchtig aan toe. Er staan steeds 8 nep-Hemmingway’s op het podium en het publiek moet met behulp van het opsteken van bordjes op de beste stemmen.
Om een uurtje of half 3 gaan we lekker in het zwembad liggen, het is zeer warm vandaag.
Daarna koelen we nog even lekker af bij de airco in onze kamer.

Om een uur of 6 fietsen we weer naar Duval Street om onze laatste ronde te maken. Hierbij koopt Gerda een zgn. Key-West armband van zilver die ze vorig jaar ook eigenlijk al had willen kopen. Sijbrand koopt ook nog een aardigheidje en daarna eten we lekker Mexicaans. Gelukkig zijn we op tijd klaar voor het favoriete programma van Gerda en Sijbrand: Deadliest Catch. Erik trekt uit protest de lakens maar over zijn hoofd…. Na nog wat interessante dieren-programma’s gaat iedereen slapen…..

17 juli dag 19, Key West.

We worden lekker laat wakker en om 9 uur zet Erik koffie op de kamer. We kijken naar buiten en zien dat de lucht prachtig blauw is.
We gaan vandaag lekker rustig aan doen, en verlaten om ongeveer half elf de kamer.
Het is vandaag bloedje heet. Omstreeks deze tijd is het hier al boven de 30 graden, we komen dus al aardig bezweet aan bij Harpoon Harry’s, gelegen aan de haven van Key-West .
Zoals gebruikelijk nemen we alle drie iets met scrambled eggs (omelet).
Erik neemt koffie, Sijbrand cola en Gerda jus d ‘orange. Uiteraard is de koffie en cola refill en je krijgt ook nog zoveel water met ijs en rietje als je op kunt, gratis uiteraard!

Na heerlijk te hebben ontbeten gaan we richting einde Duvalstreet, waar we voor het eerst deze week ook een cruiseschip zien liggen We gaan daar even naar toe en het is warempel
de “Majesty of the Seas”.. .
Op Discovery Channel hebben we al enige malen met belangstelling de documentaire bekeken van het bouwen van dit werkelijk prachtige schip, wat een joekel!!
Gerda en Sijbrand gaan naar Ripley’s Believe it or not. Een aardig museum met allerlei vreemde zaken. Erik gaat richting hotelkamer om de weblog bij te werken .

Daarna blijven we de rest van de middag bij ons zwembad hangen en gaan ‘s avonds naar het Hardrock Cafe waar het altijd goed eten is! Na het eten is het inmiddels even over achten.

Erik heeft er geen kracht meer voor om te winkelen en fietst terug naar de kamer. Gerda en Sijbrand lopen nog een tijdje over Duval Street en kopen nog wat aardigheidjes.
Intussen zien we hier steeds meer dubbelgangers lopen van Hemmingway, dit weekend wordt hier namelijk de look-alike wedstrijd gehouden. Het is alsof je dubbel ziet, overal dezelfde ventjes. Gerda gaat er maar met een paar op de foto, dat willen die stakkerds zoooooo graag…;)
Om een uurtje of 10 gaan ook Gerda en Sijbrand “huiswaarts”, het was weer een relaxte dag.

(hier zijn het vier, maar er lopen er echt honderden!)...

16 juli dag 18, Key West.

Vanmorgen extreem vroeg opgestaan, 6 uur 30 plaatselijke tijd, dit lijkt wel werken!
We hebben ‘s morgens meteen bij het opstaan onze pilletjes tegen reisziekte ingenomen want… je weet maar nooit.
We fietsen naar de haven. Het is nog rustig op straat en we rijden door de meeste rode stoplichten heen zoals we dat ook doen in …
Aangekomen in de haven checken we in bij de aardige dame van 75. Deze vraagt onze naam, en ze herinnert zich dat nog van gisteren, ze zegt “zulke namen hoor je hier niet vaak op de boot”.
Dit blijkt ook wel later want er zitten alleen maar Amerikanen op de Yankee Doodle 2 .
“Dat is dan 437 dollar” zegt ze, dit is wel een hoop geld maar je wordt de gehele dag hier voor vermaakt.

Na het inchecken vertrekken we omstreeks 07.45 we worden op de typische Amerikaanse manier verwelkomd door de kapitein van het schip (een catamaran).
Als we de haven uit varen gaan de motoren geheel open. De snelheid is 26 knots, dat is dertig mijl per uur (ongeveer 50km per uur). Er zitten twee dikke motors in met elk 1100 pk, vertelt de kapitein vol trots. Zo te horen zijn het turbinemotoren want rond de machinekamer fluit het aardig.

Hierna wordt het breakfast buffet aan de bar van de boot geopend, er is van alles te krijgen en we zorgen dat we even lekker wat eten.
Onderweg kijken we naar mooie duikfilms op de tv schermen die zich in de cabine bevinden.
Na ongeveer een uur varen zijn we de laatste Key die bij het Amerikaanse vasteland behoort voorbij. We zien in de verte een onweersbui hangen en zien dat de kapitein hier omheen vaart. De buien zijn hier nooit zo groot dus dat is niet zo’n probleem.
Wel wordt de zee een stuk ruwer en we zien na verloop van tijd een heel aantal mensen zeeziek worden. De kapitein roept om dat zijn advies is op het benedendek te blijven en zo veel mogelijk op het achterdek.

Dus… het werd lekker rustig voor in de punt waar wij zaten.. waar en klein pilletje al niet goed voor kan zijn!
Voor ons zit een stel Amerikanen met een baby van een maand of zes en een jongetje van 2 a 3 jaar en dat wordt natuurlijk huilen want deze kleine kinderen zijn ook zeeziek.
We snappen niet waarom ze dit die kinderen aandoen, maar ja het blijven Amerikanen natuurlijk.
Na ongeveer 2 uur en 15 minuten varen begint de kapitein te roepen “land in zicht” en we naderen het Dry Tortuga’s National Park (droge schildpadden) snel. Rondom dit eiland bevinden zich nog een aantal andere eilandjes die alleen bevolkt worden door vogels en hier mogen ook geen mensen komen.

Op het eiland is een fort gebouwd in 1826, Fort Jefferson genaamd. Dit is hun “achtste wereldwonder” vertellen ze. Het is geheel gebouwd van baksteen en aan de kleur van de baksteen kan je zien uit welke plaats deze vandaan komen. Ze hadden 16 miljoen stenen nodig en deze zijn allemaal per zeilboot aangevoerd.
Zie ook http://www.verenigdestatenvanamerika.com/np/florida/Dry%20Tortugas%20Nationaal%20Park.html

Ondertussen zien we ook het eerste watervliegtuigje ons voorbijvliegen (deze doet er ongeveer 40 minuten over maar kost ongeveer 275 dollar per persoon voor een verblijf van
2 en een half uur op het eiland, behoorlijk prijzig dus.
We meren aan voor de poort van het fort en leggen onze spullen op een picknickbankje vlakbij.
Hierna gaan we met de groep een excursie maken op het fort maar ons verveelt dit al gauw, we gaan lekker onze eigen gang.

We besluiten om met onze geleende snorkelspullen te gaan snorkelen aan de linkerzijde van het fort daar bevind zich een ministrandje waar je gemakkelijk te water kan.
Het zand is behoorlijk grof omdat het voornamelijk bestaat uit stukjes koraal.
In het begin is het eerste stukje water behoorlijk troebel maar als je langs de muur van het fort zwemt zie je allerlei koralen en vissen, maar het valt ons wat tegen wat betreft het aantal en de verschillende soorten vissen.
O.k., dan gaan we eerst lunchen aan boord van de Yankee Klipper 2. En dit is een heerlijke buffetlunch waar je je eigen sandwiches kon maken met van alles en nog wat.
We begrijpen nog steeds niet hoe de Amerikanen een sandwich van tenminste 10 cm dik kunnen maken, het zal wel een kwestie van stapelen zijn….
Na de lunch gaan we aan de andere zijde van het fort snorkelen en jawel, beet! Hier zwem je tussen duizenden vissen en een overvloed aan allerlei koralen, fantastisch !
Helaas kunnen we jullie de foto’s nog niet laten zien want deze hebben we genomen met een ouderwetse onderwatercamera.

Om 15.00 uur gaan we weer terug naar Key West we nemen onderweg wat lekkers te drinken aan de bar. Gelukkig is de zee prachtig glad buiten is het 31 graden en zonnig.
Een boel mensen blijft gedurende de terugreis op de punten van de boot, wel heel mooi ,je ziet voortdurend vissen springen. Wij blijven lekker airconditioned binnen.
Er zullen vannacht een aantal mensen niet lekker slapen gezien de rode ruggen…
Om 17 uur 30 monsteren we af en gaan weer terug met de fiets naar de kamer om ons op te frissen.
‘s Avonds gaan Gerda en Erik nog even uit eten bij een Mexicaan in de Duvalstreet.
Sijbrand blijft op de kamer die heeft voor zichzelf een magnetronmaaltijd aangeschaft en kijkt nog even naar MTV op de grootbeeld lcd televisie.
Om 9uur s’avonds gaan de lichten uit, we zijn gesloopt.